श्रावणसरी

पावसात ही कधी श्रावण लपून गायचा

अशाच धुंद वेळी आपुला श्वास एक व्हायचा !

माझे तुझ्यात गुंतत जाणे
तुझ्यात स्वतःला शोधणे
सोबतीत तुझ्या मनाचे ते मोहणे
मुग्ध होऊनी कधी ऋतू तो बहरायचा !

होतास तू जवळ सुख होते माझ्या पदरी
पूर्णत्वाची भाषा होती थरथरत्या अधरी
लाटा उमटल्या होत्या मनीच्या सागरी
पाऊस आपुल्याला एकत्र भिजवायचा !

चैत्राची पालवी कोमेजून गेली
वैशाख वणवा पसरला स्वप्ने विस्कटून गेली
सरले ते दिस वेळ ती सरली
आता फक्त तुझा सहवास तो आठवायचा !